Weet Sinterklaas zelf wel dat hij niet bestaat?


Mijn dochter gelooft al heel lang niet in Sinterklaas. Ze is acht jaar oud en heeft het altijd een beetje een raar verhaal gevonden.
Als we naar een intocht gingen met een Sinterklaas die er "niet zo echt" uitzag, vroeg ze als vierjarige al of we naar huis gingen. "Mam, dit is hem niet hoor. We gaan." En met haar goede geheugen zag ze direct dat de schoenen, de mijter of simpelweg de boot zelf, afweek van hoe het er op televisie uitzag.
Eigenlijk dacht ze dus heel lang dat er een echte Sinterklaas was en heel veel echt nep.
Dat is ook wat ik haar toen heb verteld. Dat het een mooi verhaal is van vroeger. Over een vrijgevige man Sint Nicolaas. Dat dat nu ieder jaar wordt nagespeeld om het ons te blijven herinneren. Dat het een traditie is.
Ze is ook boos geweest op Sinterklaas. Heel erg boos. Toen we hier in huis veel verdriet en verlies meemaakte, was daar opeens Sinterklaas. Die mankeerde helemaal niets! Die was zo oud dat niemand meer weet hoe oud hij is! Die loopt nog goed en is fit! En helemaal erg, hij heeft het eeuwige leven! Hij wel! Mijn kleine meisje was zo ontzettend kwaad op Sinterklaas. In die periode was ze woest op alles en iedereen. En ik begreep dat wel en vroeg me af of ik als ouder daar aan bij wilde dragen door iets in stand te houden. Het laatste wat ik wilde, vooral in de periode van verlies en verdriet, was tegen haar liegen. Want hoe vertel je een meisje dat haar vader is verloren, dat Sinterklaas wel bestaat?
We zijn samen gaan zitten en ik heb haar verteld hoe het zit, dat het een feest is bedacht door grote mensen. Over de oude Sint Nicolaas en over tradities.
Toen kwam er rust. Mijn grote, kleine meisje, werd weer rustig. Eerst veel tranen en daarna rust. Ze werd weer haar 'gewone zichzelf'.

Nu is het weer zover, deze periode van spanning en cadeautjes. Van verlanglijstjes maken tot in het oneindige, van haar schoen zetten en aan mij vragen wat ik er in ga doen. Van haar oudste broer die met zijn surprise in de weer is en haar jongste broertje die heel hard 'Klaas' roept bij iedere winkel met Sintversiering. Uitersten misschien en voor ons heel vertrouwd. En mijn meisje doet heerlijk mee. Zo goed zelfs dat ze zich van de week hardop afvroeg of Sinterklaas eigenlijk zelf wel weet dat hij niet bestaat.
Gister vertelde ze me dat ze besloten heeft om weer in Sinterklaas te geloven. Ze vertelde me dat ze dat leuker vindt voor zichzelf. Dat het dan een leuker feest voor haar is omdat al haar klasgenoten ook nog geloven.

In deze periode is het altijd even zoeken en samenzweren met haar om te kijken wat andere kinderen al weten en wie er met een gerust hart bij ons kan komen spelen. Of nog lastiger, zij bij hen. Want ook al weet ze dat het een soort van geheim is, op momenten dat ik niet in de buurt ben, deelt ze haar geheim graag met anderen. En dat snap ik wel.