Over een jongetje dat mij puzzelde...

In mijn praktijk kwam een jongetje dat mij puzzelde. Een geweldig joch, net 8 jaar. Mager en bleek, zo bleek zelfs dat hij soms doorzichtig leek. Grote, blije ogen. Hoopvol. En het jongetje puzzelde mij nogal.
Hij had zijn Ipad mee naar de praktijk en vertelde me alles over allerlei games en over wifi. Het aantal landjes dat hij op Minecraft had gemaakt met minstens zoveel bouwwerken was geniaal van opzet. In Minecraft kon hij wegrennen voor zombies en slachtte hij zo nu en dan een dier om op te eten. Er was een landje dat hij deelde met zijn buurjongen en zo konden ze samen spelen zonder samen te zijn.
Hij was langere tijd ziek geweest en daardoor een tijdje afhankelijk van anderen geworden. Doktoren die wel of geen goede bloeduitslagen doorgaven, ouders die hem verzorgden en alles wat wel of niet mocht bepaalden. Logisch en heel erg noodzakelijk. Een jongetje dat langere tijd zijn vriendjes buiten hoorde spelen en zelf op de bank moest liggen. Dat op een goede dag, alleen in de ochtend naar school kon. Dat soms wel naar een kinderfeestje mocht maar dan na een uurtje weer opgehaald werd. Een jongetje dat gewend was aan zijn Ipad als het speelgoed waar hij zich op "uit mocht leven". En dat voor zijn ontspanning mocht lezen in bed. Een geweldig jongetje met een gebrek aan energie en levenskracht.

Hij had echter een nieuw probleem... hij was nu weer beter!
En dat was best een groot probleem.
Hij zag immers nog net zo bleek en had weinig energie. Of juist even teveel waardoor hij dat er in een uur doorheen jaagde en dan twee dagen moest bijkomen. En hij was mager. Een dag minder eten was uitgesloten. Er moest gegeten worden.
Het jongetje kwam graag naar de praktijk en wilde erg graag spelen... vertelde hij... Hij wist alleen niet waarmee... of hoe...

Een paar dagen later liep ik na mijn werkdag mijn hond uit te laten. Een grote hond van 46 kilo die tot een jaar terug leed aan een zware allergie. Een allergie die hem van binnenuit zo ontzettend irriteerde dat hij tegen iedere andere hond snauwde en hapte. Al die tijd hield ik mijn hond strak aangelijnd en soms liep ik een stukje om zodat ik het risico op een incident vermeed.
En nu, omdat het al zolang weer goed gaat met mijn hond, besloot ik hem los te laten.
En er gebeurde... helemaal niets...
Mijn hond bleef net zo naast me lopen alsof hij nog aangelijnd was. Ik vertelde hem te gaan, gaf hem een por, ik rende een stukje... maar er veranderde niets. Aan het einde van het pad maakte ik hem weer vast aan de riem en zo liepen we samen naar huis.
En ik realiseerde me, dat dit een prachtige metafoor was voor het jongetje in mijn praktijk. Want hoe kun je vrijheid ervaren als je het helemaal niet voelt, als je misschien zelfs helemaal niet weet wat vrijheid is en wat dat voor jou betekent?

In mijn praktijk volgde er een emotioneel gesprek met zijn ouders over loslaten en over het vertrouwen kunnen hebben in je eigen kunnen (en nog niet kunnen). Over daar zelf verantwoordelijk voor mogen zijn en over grenzen aangeven. Over hoe erg het is als het een dag verkeerd gaat en hoe prettig het is als je iets doet dat je zo vermoeid maar je een ontzettend goed gevoel heeft gegeven. Na zo lang overbezorgd te moeten zijn, was ook het zorgen een uitdaging geworden.
Met het jongetje komt het goed. Inmiddels spelen we samen in de zandtafel. Met veel zand en veel water. We maken modder. Hele natte, vieze modder... want goede modder maken blijkt nog lastig te zijn. Dat vraagt namelijk een juiste balans tussen zand en water en dat lukt nu nog niet.

Monique Mooren
info@innerchild.nl