De familie Wallie, net als in de film.

Hij kwam naar de praktijk met zijn knuffel. Een lange jongen van tien jaar. Hij vond het spannend om te komen, daarom was zijn knuffel mee. Niet zomaar een knuffel maar zijn lievelingsknuffel. Het was een "Wallie", zoals in de film. Deze was gemaakt van spons. Hij kon in bad, maar dat deed hij nooit. De jongen vertelde me dat hij er nog meer heeft. Vier in totaal. Zo kun je ze niet allemaal kwijtraken en heb je altijd nog een reserve.
Deze Wallie wilde weten of ik te vertrouwen was, of ik wel echt lief was. Voorzichtig werd ik besnuffeld en getest. Ik vond Wallie meteen heel erg aardig en gaf hem een aai en een plekje in de praktijk. Zo kon hij alles goed in de gaten houden maar vooral ook op zijn baasje letten. Zijn baasje, de jongen van tien, durfde uiteindelijk te gaan spelen en Wallie kon ontspannen.

De week erna kwam de hele familie Wallie mee. Zij hadden van de andere Wallie gehoord dat ik lief was en nu wilden ze me allemaal ontmoeten, aldus de jongen. Ze wilden met mij knuffelen en de jongen vroeg of dat mocht. Ja! Het mocht. Op dat moment werd ik besprongen door vier enthousiaste Wallie sponsknuffels die mij allemaal in mijn nek knuffelden. Het rook naar slaapgeur... De Wallies waren smoezelig zoals alleen slaapknuffels dat zijn.

De keer daarop had de jongen de familie Wallie niet meegenomen. Ze wilden thuisblijven, zei hij.
Ik vroeg of hij ze de groeten wilde doen. Of nog beter of hij ze namens mij een knuffel wilde geven? Daar dacht de jongen even over na.
Hij kon dan kiezen tussen een echte knuffel van mij die hij weer door zou geven of tussen een gebarenknuffel die ik aan hem liet zien en die hij dan "mee naar huis nam".
De jongen dacht er lang over na.

Bij het weggaan omhelsde hij me. Zijn hoofd op mijn borst en zijn armen om mij heen. Het was een heerlijke knuffel. Toen zei hij "deze zal ik aan de Wallies geven".